Dat Jraue em Wahdezemmer


Leev Lütt,

wenn dech e Zipperlein plocht, latschste zom Ahz. Do wöhdste dann ennet Wahdezemmer verfrachtet. Dat es rappelvoll. "Mäht nix; ech ben jo anjemeldt on hann ne Termin". Do hocks dech hen on harrs der Denge, die do komme solle. Zoehsch komme noh mieh Pazjente. "Mäht nix. Die send jo henger mech draan". Do hässe äwwer falsch jedaht: Jrad die kömme vör dech draan. "Wie küddet?" fröchste on erfährs, dat dat Privatpazjente send. Woll odder öwel mosste wiederwahde. Dinne Termin es lang vörbei, et däht sech nix.

De usjelahde Zietschrefte send kinne Trost: Uralt, zerflädert on so voll met Bazille, datste anonförsech en Kniepzang, Hängksches odder Sajrotan hann mösst, wennste die anfasse wells. Erjenswann kömmste doch noch dran, kriss e Rezepp on wöhds ratzfatz wedder ruskomplementeeht. Weilste so nit dozo koms, däm Ahz von däm Missmänädschmang on de alde Ziedonge ze verzälle, dehste de Artekel hee usschniede on em en de Breefkaste stecke.


Nix för onjot. Bes nähste Woch
Üere
Charle-Manes