Dr Mai es jekomme


Leev Emanuel Jeibel,

Dr Mai es jekomme, de Bööm se schlare us,
   do blifft, wä Lost hät, met Sorje zo Huus!
   Wie de Wolke wandre am hemmlesche Zelt,
   so stott och mech dr Senn en de wiede wiede Welt.
Här Vatter, Frau Motter, dat Jott üch behöt!
   Wä weeß, wo en de Fähn dat Jlöck mech noch blöht;
   et jövt so vill Stroße, wo ech noh nit wor,
   et jövt so manche Wing, dä ech noh nit kor.
Fresch op drom, fresch op drom em helle Sonnestrahl!
   Jot öwer de Berje, jot dörch dat deefe Dal!
   De Quelle erklenge, de Bööm se ruusche all;
   mi Hähz es wie en Liwerling on stemmt en met Schall.
On owends em Städtche, wo dohstich ech henjing:
   "Här Weht, leewe Weht, en Üll met klorem Wing!
   Nemm de Fiddel, lostije Spillmann, do,
   ech seng dech e Leedche von minnem Schatz dozo!"
On fend ech kinn Bliewes för de Nacht,
   so schlop ech ongerm Hemmel, de Stähne halde Wacht;
   Em Wengk von dr Lend schlop ech en jemaach,
   et kösst en der Fröh et Morjerot mech wach.
Wandre, o wandre, do freie Bohschelost!
   Do weht Joddes Odem so fresch en dr Brost;
   do sengt on juchzt dat Hähz zom Hemmelszelt:
   Wat besse so schön, do wiede wiede Welt.


Nix för onjot. Bes nähste Woch
Üere
Charle-Manes