Schorch Forster (1740-1794)
Wat ne hemmelwiede Ongerschied zwesche Kölle on dem nette, propere on riche Düsseldorf! En staatse Stadt met feine Massivhüüser, jrode on helle Stroße. De Lütt sin fleeßich on hant 1 a-jeschniejelte Klamotte: do jeht jedem, der von woangers kütt, dat Hähz op! Op dat Arejal, wo denne ehre Kurförst zwee Jöhrkes zovör de Befestijongsmuure hät afriesse losse, hant de Lütt Hüüskes hinmahke dörfe. Do hantse jetz schon e rechtich nü Veehdel met ärch vill lange on schnurjrode Stroße. De Lütt send sech jäjensiddich am beluure, wäm si Huus dat schönste on beste wöhd. Di dont sonne Hoope Kies do enwesteere, dat denne ehr Stadt in e pah Jöhrkes noh emol so jroß send wöhd on noch vill schnieker. Wemmer bloß dat Jeheimnis wösst, wi denne ehre Majistrat dat mäht, dat en de Herzochdömer Jülich on Berch nit nor de janze Lütt so rechtich Kies jekritt hant, sondern dat och all de kleenere Städtkes so jod dran send wies en de Haupstadt. On om platte Land send se jenau so jähn am brassele wies en de Fabrike. Et es schon doll, wie jod mo do de Wäch zo en jlöcklech Existens jefonge hät, wo se woangers janz schwier dran am söhke send! |